Blog nr 11: doei Malawi, hello Zanzibar!

Dat was Malawi. 3 weken vol nieuwe indrukken, nieuwe mensen, een nieuwe manier van leven, nieuwe gewoontes en andere normen en waarden. Achteraf gezien was de eerste week het zwaarst, maar niet op de manier waarop ik het had verwacht. Ik had verwacht dat ik het echt moeilijk zou hebben op sommige momenten, maar uiteindelijk vond ik het vooral veel om alle indrukken te verwerken. De oranje en stoffige bodem, het opvallen op straat als enige blanken, de chaos, de muziek overal, alle nieuwe mensen om te leren kennen en nog duizend andere dingen. In week 2 begon ik me meer op mijn plek te voelen en werd het makkelijker om te genieten. Niet dat ik de eerste week geen leuke tijd heb gehad. Ook toen hebben we super leuke dingen gedaan, bijzondere situaties beleefd en meerdere malen ontzettend de slappe lach gehad. Maar vanaf de tweede week is de tijd echt voorbij gevlogen. We (de Nederlandse vrijwilligers) werden vanaf dat moment ook pro-actiever. In die weken heb ik wel af en toe nog wel tot 10 moeten tellen bij weer eens een onduidelijk gesprek of een onbegrijpelijke situatie. We waren gewaarschuwd dat Malawianen indirect zijn (en Nederlanders natuurlijk weer extreem direct), maar toch heb ik dat onderschat. Het antwoord op een vraag is bijvoorbeeld niet met uitzondering geweest: "Yes, no, maybe..". Wat betekent: "Ik heb geen flauw idee, maar durf dat niet te zeggen". Of er blijkt toch een ander addertje onder het gras te zitten. Gelukkig kom je er altijd uit, ook al gaat het op een andere of onverwachte manier.
Ik heb genoten van de Malawiaanse openhartigheid. Altijd behulpzaam, altijd geïnteresseerd. Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen en is het niet voor niks dat we in het donker niet meer de straat op mochten, maar verder hebben de mensen in Mpunga en vooral de mensen van LIYO ons een heel welkom en dankbaar gevoel gegeven. Op die manier heb ik de Malawiaanse cultuur van heel dichtbij kunnen zien en op onze manier een beetje kunnen beleven. Het voelt prima om na ruim 3 weken weer uit die wereld te stappen, maar een beetje vreemd is het wel.

Gisteren, zaterdagochtend, hebben Noortje en ik onze door een lokaal winkeltje gemaakte tassen opgehaald, heb ik m'n tas gepakt, hebben we nog samen met Maaike bij het barretje Pakachere gezeten en toen werd ik opgehaald. Afscheid nemen van Noortje en Maaike (Iris was een weekendje op stap met de meiden van het ziekenhuisproject, dus die had ik al gedag gezegd) was gek, maar we hebben al een reünie afgesproken in Nederland. Afscheid nemen van het land Malawi voelt definitiever. Geen idee of ik er ooit terug komt en zo ja, wanneer. Symbolisch genoeg brengt Rodini, de taxichauffeur die me 3 weken daarvoor ook ophaalde, me naar het vliegveld. Op het kleine vliegveld krijg ik nog een laatste proefje Malawi. Bij de bagagecontrole mogen alle vloeistoffen (water bvb) gewoon mee, de vrouw achter de enige incheckbalie gaat "two minutes" weg en kom 15 minuten later terug, m'n tas moet ik inleveren bij een incheckbalie die wordt verbouwd (geen idee waarom ik die niet gewoon bij de prima desk waar ik sta kan inleveren), de boardingpass is handgeschreven, als handbagage check wordt m'n tas met een luiaard-tempo uit- en weer ingepakt en er is letterlijk 1 gate met 2 deuren: "international flights" en "domestic flights". Maakte zelf nog de domme fout om te vragen waarom er geen gate op de boardingpass stond. De vrouw keek me vreemd aan en toen voelde ik al aankomen dat dat een nutteloze vraag was op zo'n klein vliegveld. Tijdens het wachten valt ook nog even de stroom op het vliegveld uit, waardoor we enkele seconden in het pikdonker zitten. Uiteindelijk scheurt de vrouw die ook het inchecken deed de kaartjes voor het boarden en dan zit ik in het vliegtuig. Doei Malawi, dankjewel.

In Dar Es Salaam (Tanzania) word ik opgehaald door de manager van het hostel waar ik op zaterdagavond slaap voordat ik op zondag naar Zanzibar vlieg. Onderweg valt het meteen op dat Tanzania een stuk verder ontwikkeld is dan Malawi. 's Avonds blijkt echter dat de cultuur niet veel verschilt, wanneer ik in het hostel een Nederlandse man ontmoet die sinds 4 jaar in Tanzania werkt. Bij het opzetten van een melkbedrijf en het werken voor de overheid, is hij op veel typisch culturele kenmerken gestuit die ik in het klein ook herken. Leuk en interessant om deze inside stories te horen.

Vanmorgen terug gereden naar het vliegveld en met het kleinste vliegtuigje waar ik ooit in heb gezeten, naar Zanzibar gevlogen. We zaten met 8 passagiers en 1 piloot in het vliegtuigje en de vlucht was maar 20 minuten. Prachtig om vanuit dit busje met vleugels het land, later de zee en dan het eiland van bovenaf te bekijken. Aangekomen op Zanzibar blijkt dat men ook hier geen haast heeft. De taxichauffeur is een half uur te laat en stopt nog 2 keer onderweg om boodschappen te doen. Gelukkig ben ik er inmiddels aan gewend. Aangekomen in Paje, een strandplaatsje op Zanzibar, tref ik een prachtig hostel aan met hutjes verspreid over een terrein van bounty-wit zand. Zelfs de grond in de dorm bestaat uit dit super zachte zand. Klein paradijsje hier! Lekker eten en een prachtig strand voor de deur. Perfecte plek om nog een paar dagen tot rust te komen voordat ik terug vlieg naar Amsterdam.