Blog nr 9: spierpijn en blij maken

Spierpijn! Het is de maandagochtend van alweer de laatste week vrijwilligerswerk en het eerste waar we aan denken als we uit bed stappen. Brandende bovenbenen en zeurende kuiten. Veel tijd om bij te komen is er niet, want we vertrekken optijd richting de bakstenen om vervolgens in een paar uur zo'n 100 bakstenen van de bouwval af te breken, naar de weg te verplaatsen en in de kruiwagen te laden die Baxter meerdere malen naar het huis en terug sleept. Los van het moment dat er onder een van de stenen een enorme spin vandaan komt (heb zelf wat dikte van het lichaampje betreft nog nooit zo'n grote gezien), verloopt de ochtend prima en lopen we vermoeid en tevreden terug. Voor de lunch pakken wij nog even een public taxi (de half uitelkaar gevallen auto's die als een soort bussen heen en weer rijden tussen de community en het centrum van Zomba) om wat boodschappen te doen en wat extra plamuurmessen aan te schaffen. We hadden er maar 2 en met 2 plamuurmessen een huis met de hand bouwen, gaat nog langzamer dan de gemiddelde Malawiaan.

Na de lunch gaan we aan de slag met de bouw van het huisje. Met de 3 extra plamuurmessen gaat het natuurlijk veel sneller (zo'n 2,5 keer sneller zou je kunnen zeggen) en hebben we aan het einde van de middag 2 kanten van het huis tot heuphoogte gebouwd. Fijn dat er nu een beetje tempo in komt, maar de afronding van het huis ga ik in mijn laatste week zeker niet meemaken. Wie dat misschien wel gaat doen, is Maaike. Maaike is de nieuwe vrijwilligster vanaf deze week die op maandagavond is aangekomen in het vrijwilligershuis. Maaike zal 3 weken bij LIYO blijven en tegelijk eindigen met Iris. De timing van aankomst is perfect, want ze kan meteen aanschuiven bij een wederom door Noortje en dit keer ook door Patrick gebakken stapel pannenkoeken. Niet lang na het eten storten we allemaal in. Maaike van de vliegreis en wij van de fysieke inspanning. Wel een productieve dag gehad, waarop een deel van onze voorstellen om de efficiëntie te verhogen (denk aan rijtjes maken om stenen door te geven en meerdere groepjes maken die allemaal een eigen taak hebben) beetje bij beetje worden opgepakt. We komen er wel.

Vandaag was het tijd om de spulletjes die we vorige week hebben gekocht, te gaan uitdelen. We hebben voor iedereen de grootste gemissen aangeschaft en voor alle mensen in ieder geval zeep gekocht. 's Ochtends staan we optijd op om stapeltjes te maken, tassen in te pakken en een route uit te stippelen. De route leidt ons door dorpjes van ca. 20 huisjes en riviertjes en begint uiteindelijk bij Edna, een vrouw met longproblemen, die we een trui en een deken bezorgen. Verbijstering en blijdschap wisselen elkaar af op het gezicht van de 81-jarige vrouw. Vervolgens lopen we naar Felista, een vrouw van 41 met HIV waarvoor meer kleding dan de enkele setjes die ze nu heeft een luxe is die zij niet kan betalen. De blouse en 2 jurken brengen dan ook de grootst mogelijke lach op haar gezicht. De trotse big smile waarmee ze terug naar buiten komt met een van de jurken aan, tovert ook bij ons een glimlach op het gezicht. Waar op de wereld je ook woont, elke vrouw wordt blij van een mooie, nieuwe jurk.
Als laatste bezoeken we Sonje, een meisje van 1 dat flink gehandicapt en onder andere doof is. De kleren, het dekentje en de suiker die we haar geven, zijn zeer welkom en vooral een mentale steun voor de familie, maar het doet niets af aan het feit dat Sonje een zwaar leven tegemoet gaat. Op de terugweg hebben we het over de kansen die Sonje en haar familie in Nederland zouden hebben ten opzichte van hier. Hard om te beseffen dat Sonje hier weinig kans maakt op een enigszins waardevol en gelukkig leven. Helaas kunnen wij daar geen verandering in brengen, dus hopen we voor nu maar dat onze kleine bijdrage wat hoop geeft. Opweg naar het huisje voor de lunch, krijgen we een lift van een bakstenenwagen. Scheelt toch weer een half uurtje houterig lopen (de tweede dag spierpijn is altijd nog erger dan de eerste).

's Middags staat de bouw van het huisje op het programma, maar eerst gaan we nog even langs Lufie om ook daar een deken, een aantal nieuwe truien, een jurkje en schrijfmateriaal langs te brengen. Het dove, met HIV-besmette weesmeisje, neemt alles dankbaar in ontvangst. We waren overigens in de ochtend ook al bij Lufie's huis geweest, maar toen bleek ze op school te zijn. Vonden we goed nieuws en een goede reden om later terug te komen. Missie geslaagd, morgen de andere en laatste 3 adresjes.

De volgende paar uur staan we weer met onze handen en voeten in de modder om een nieuwe muurtje op te bouwen. Als de zon al flink begint te zakken, staat het muurtje en is het huis rondom tot navelhoogte af. Morgen de binnenmuur die het huis in tweeën deelt en daarna verder de hoogte in. Het begint er nu toch wel een beetje uit te zien als een huis. Tijd om naar huis te gaan, waar we erachter komen dat er geen stroom is. We raken eraan gewend, maar vinden het toch wel ongezellig als er in het donker alleen licht komt van de zaklampjes. Ik zit nu dus in het donker deze blog te schrijven en buiten wordt met potjes, pannetjes en 1 zaklampje een flinke portie spaghetti met tomatensaus en groenten gemaakt. We hebben er zowaar een nieuwe groente bij vandaag: wortel! Fijn voor de afwisseling, nu al zin in.