Blog nr 8: Mulanje Mountain

Mulanje Mountain! We did it! Na de evaluatie van de week vrijdagochtend, was het tijd om onze tassen te pakken voor de 2-daagse hike op Mulanje Mountain. Behoorlijk wat om over na te denken: maximaal 2 grote rugzakken met z'n 3en vanwege de porters die onze spullen naar boven gaan sjouwen, eten en water voor anderhalve dag, zo min mogelijk zware spullen, maar wel luchtige kleding voor de klim én warme kleding voor de top. Uiteindelijk staan we na een stevige lunch bij Packachere optijd klaar om opgehaald te worden en in 2,5 uur naar de voet van de berg te rijden. Brenda en Marinka, de 2 meiden van een ander project van Be More (in een ziekenhuis in de buurt van Zomba) gaan ook mee. Zij zullen een lichtere hike doen dan Iris, Noortje en ik, maar op vrijdagavond slapen we nog samen onderaan de berg. Nieuwsgierig naar de verhalen uit het ziekenhuis, vragen we ze meteen naar hun eerste week. We blijken ze op een zwaar moment te treffen, aangezien ze die ochtend nog (van dichtbij) betrokken zijn geweest bij een mislukte reanimatie van een kind van 5. Dit nieuws komt even hard binnen. Ook de andere verhalen over de praktijk in het ziekenhuis zijn om kippenvel van te krijgen. Geeft toch wel weer wat perspectief wat betreft onze eigen levens in Nederland. Uiteindelijk besluiten we er ter afleiding samen een mooi weekend van te maken.
Aangezien we met 5 zijn, worden we vervoerd door een typisch Malawiaans mini-busje. De chauffeur heet Time (veel Malawianen hebben een naam die in het Engels iets betekent) en het busje zou in Nederland al een keer of 10 zijn afgekeurd.  Toch overleeft het de hobbelige wegen en drempels en komen we aan het einde van de middag aan op een mooie accomodatie aan de voet van de berg. Na wat spelletjes, een goed bord spaghetti en een Malawiaanse dosis verwarring over de vertrektijd van de hike, is het tijd om te slapen en op te laden voor de klim.

Van te voren had ik meer gedacht aan een wandeling met af en toe klimmen (je zal toch de berg op moeten), maar helaas. Het grootste deel van de route is zo steil als een trap, maar dan geen treden, maar rotsen, stenen, takken, boomstammen en zand. Leuk aan het begin maar dit plezier wordt al snel vervangen door verzuring in kuiten, benen en billen. Gelukkig worden we tijdens de noodzakelijke pauzes verwend met prachtige uitzichten en mogelijkheid voor foto's die Iris terecht "van die windows bureaubladachtergronden" noemt. Elke pauze wordt afgesloten met: "Ti ende", oftewel "Let's go" in het Malawiaans. De eerste paar keer klinkt dat positief, later toch wat minder als het betekent dat een welverdiende pauze ten einde is. Na 6 uur zweten, krampen, ploeteren en toch ook ontzettend genieten van de mooie tocht die we maken, komen we trots aan bij de hut op 2000 meter hoogte. We zijn ook hoger geweest en later naar de hut gedaald, maar helaas krijgen we niet uit de (verder wel heel aardige) gids wat het hoogste punt was dat we hebben bereikt die dag. Maakt niet uit, we zijn er. De hut ruikt naar het Scheepvaartmuseum en is compleet van hout, met openhaard en al. De douche is een houten hokje buiten, evenals de WC. Er is alleen een beetje elektriciteit voor 2 lampjes en we slapen in kleine stapelbedjes. Na een nodig en zeer welkom warm voetenbad, verslinden we een zak borrelnootjes aan de rand van de prachtige uitgesterkte vlakte die om de hut ligt. De hut zelf staat trouwens in het midden van een "bos" van zo'n 80 bij 80 meter, dat weer middenin die vlakte ligt, bijzonder gezicht. Daarna het hele pak spaghetti met primitieve saus opgegeten, die de porters voor ons naar boven hebben gesjouwd en de gids voor ons heeft klaar gemaakt. Luxe! Vervolgens dicht tegen elkaar voor het haardvuur gezeten. We waren er al voor gewaarschuwd, maar het is echt koud. We liggen dan ook voor 20:00u in bed met 2 truien onder 3 dekens en vallen uiteindelijk toch nog rillend in slaap.

Vanmorgen zo snel mogelijk de kou ontvlucht en begonnen aan de daling. Eerst een heel stuk door het gras van de uitgestrekte vlakte en dan gaat het naar beneden. Bovenaan nog even foto's gemaakt die je normaal uit een vliegtuig maakt en dan begint het echte dalen. We gaan rotsen af waarvan onderaan zou zeggen dat je gek bent als je daar vanaf probeert te komen. Niet te veel terug omhoog kijken dus. Voetje voor voetje, van steen naar steen en af en toe even onbedoeld op de billen. Na een paar uur focussen, trillende bovenbenen en wederom flinke zweetdruppels, begint de vegetatie te veranderen van rots en gras naar bosjes, later naar bomen, vervolgens naar dicht begroeid bos en uiteindelijk lopen we dwars door enorme theeplantages richting de bewoonde wereld. Daar eten we samen met Brenda en Marinka pizza die door het pittige weekend nog lekkerder smaakt dan hij sowieso al zou hebben gesmaakt. We hebben het gehaald, top! Eén momentje van anti-climax.. Op het moment dat ik een hap wil nemen van de welverdiende pizza Hawaii, vliegt er een vogel door het restaurant die besluit precies op mijn schouder te poepen. Jahoor. Achja, kon er ook nog wel bij. Maakte het weekend niet minder mooi en bijzonder :)

Terug met het mini-busje en bij Packachere nog een flink bord eten plus toetjes naar binnen gewerkt. Nu weer in het huisje voor alweer de laatste week LIYO. Maar eerst nog even wat mooie foto's van het weekend bekijken en dan genieten van een goede nacht rust voor de zere spieren, hebben we verdiend