Blog nr 12: de laatste

Daar zit ik weer, op het vliegveld van Istanbul. 4 weken geleden nog onwetend en nieuwsgierig naar wat ik allemaal zou gaan meemaken in Afrika. Nu moe van de inmiddels al bijna 24 uur durende reis en alle indrukken van de afgelopen weken, maar heel blij met de bijzondere ervaringen die ik rijker ben.

De afgelopen dagen op Zanzibar waren een perfecte afsluiting. Op zondag lekker uitgerust op het terrein van het prachtige hostel, gelegen aan Paje Beach. New Teddys Place bestaat uit hutjes en huisjes op een vlakte van bounty wit strand, zelfs in de dorm. Overal staan palmbomen waar hangmatten tussen gespannen zijn. De perfecte plek om uit te rusten van de reis van Malawi naar Zanzibar. 's Middags een dutje gedaan in de boomhut die ze "Amsterdam" noemen (eerste verklaring is dat het een "nice spot" is, later begrijp ik dat de boomhut tijdens sommige avonden als Tanzaniaanse coffeeshop fungeert). Ga je helemaal naar Tanzania, kom je alsnog Amsterdam tegen. Verder geen verkeerde plek om een dutje te doen, met uitzicht op de prachtige zee met het witte strand ervoor.

Op maandag besluit ik om in Paje te blijven en met een boekje op het strand en in de hangmatten te liggen. Na 3 weken zo'n 12-15 km per dagen lopen en sjouwen, was ik daar wel even aan toe. De sfeer in het hostel is vriendelijk en open, dus ik hoef geen moeite te doen om anderen te leren kennen en hun reisverhalen te horen. Leuk om ook ervaringen uit andere delen van Afrika te horen. 's Avonds ontstaat het idee om de volgende dag met een groep een Blue Safari te doen. De volgende ochtend staan we dus optijd op om met 17 man in 2 busjes te worden gestopt en naar de andere kant van het eiland te worden gereden. Eb en vloed zijn heel sterk op Zanzibar, dus we lopen een meter of 100 door laag water tot de knieën richting de boot. Als iedereen op het bootje is geklommen, varen we ruim een uur (onderweg 5 keer denkend dat we er zijn, je moet net als bij Malawianen niet denken dat je aan Tanzanianen kan vragen hoelang iets nog duurt) naar een zandbank, waar we vers fruit eten en kunnen zwemmen. Daarna varen we terug naar een snorkelplaats, waar blijkt dat er precies 1 paar zwemflippers te weinig is. Of ik even naar een bootje verder wil zwemmen om een paar op te halen. Waarom ook niet. Uiteindelijk viel het snorkelen zelf een tikkeltje tegen vanwege het grijze koraal, maar zien we wel behoorlijk wat mooie vissen. De lunch die we daarna hebben op een prachtig eilandje is daarentegen weer boven verwachting. Meerdere soorten vis, rijst, frietjes en salade. Vooral de enorme kreeft die op elk bord verschijnt, bezorgt me weer het winnaarseiland gevoel dat ik weken eerder in het Safari-kamp ook beleefde. Iets minder idilisch is de (omgerekend) €0,80 die we moeten betalen voor het gebruik van de gebouwde WC en alle toeristen op het eiland die ook allemaal tegelijk de op het eiland gelegen Baobao-boom (deze reusachtige boom opzich is overigens wel heel indrukwekkend, net als dezelfde bomen die ik in Malawi al had gezien) beklimmen. Zanzibar is duidelijk gericht op toeristen, waardoor de sfeer ontzet verschilt van de Malawiaanse wereld waar ik uit kwam. In Malawi moest ik eraan wennen dat mensen op straat zonder specifieke reden met je gaan praten, terwijl ik op Zanzibar juist moet wennen aan alle "geïnteresseerde" praatjes die eindigen met een aanbieding of verkooppraatje. Wat mij betreft mag Malawi de toeristische sector wel iets meer gaan uitbreiden (zou goed zijn voor het land) en mag dat op Zanzibar iets worden geremd. Op de terugweg wordt het motorbootje omgetoverd tot een zeilboot. De combinatie van het enorme zeil, de zakkende zon en de bemanning die een Hakunu matata-achtig lied begint te zingen en te klappen, maakt de mooie dag compleet.

Na terugkomst hebben we met een groepje nog spontaan een potje gebeachvolleybald, met op de achtergrond de ondergaande zon. 's Avonds besluiten we met een groep solo-reizigers om uit eten te gaan op het strand en daarna biertjes te doen in een typisch Afrikaans barretje, met muziek, een BBQ en een heleboel locals. Na een cocktail en een hoop gezelsschapsspelletjes, gaat iedereen naar bed met de afspraak om de wekker om 06:00u te zetten en op het strand de zonsopkomst te bekijken. Uiteindelijk zitten we met een groepje dappere strijders klaar op het strand. We worden beloond met een prachtige lucht die eerst oranje en rood kleurt en daarna de zon die als een vuurbal door de horizon heenkomt. Wauw! Geen verkeerde laatste ochtend in Afrika.

Om 15:00u rijdt de taxi voor om me naar het vliegveld op Zanzibar te brengen en begint de reis naar Amsterdam. Een half uur voordat ik eigenlijk zou boarden (de kleine vliegtuigjes boarden 5 minuten voor vertrek), wordt mijn naam omgeroepen en mag ik "alvast mee met een vlucht waar plek is". Geen idee hoe die logistiek precies werkt, maar het pakt goed uit. Ik het vliegtuigje zit ik naast 2 jongens uit Londen en net als ik de hele avond en de halve nacht moeten wachten in Dar Es Salaam voordat de volgende vlucht vertrekt. We spelen spelletjes en hebben het eigenlijk best gezellig in het McDonalds-achtige tentje op het vliegveld. We maken er een sport van om te proberen voor een zo laag mogelijke prijs voor mij hetzelfde Tanzaniaanse voetbalshirtje te scoren dat de jongens allebei al op Zanzibar gekocht hebben en waar ze ook allebei trots in rondlopen. Het afdingen lukt helaas niet (ondanks dat we er allemaal inmiddels best wat ervaring mee hebben, blijkt het vliegtuigwinkeltje toch genoeg te verkopen om het te kunnen veroorloven en lagere prijs af te wijzen), maar ik koop het shirtje toch. Daar zit ik dan, midden in Tanzania op een vliegveld met 2 gasten uit Londen die hetzelfde voetbalshirt aan hebben als ik. Mooie laatste situatie voordat ik het vliegtuig in stap richting Nederland, met nu dus een tussenstop in Istanbul.

Vanavond weer in een vertrouwde omgeving, met vertrouwde mensen en in een vertrouwd bed. Hoe mooi en bijzonder de reis ook is geweest, ik vind het prima om weer naar huis te gaan en na te kunnen genieten van de foto's en verhalen. Toen ik 4 weken geleden naast de man met het gekookte ei zat, had ik niet gedacht dat ik zoveel bijzondere mensen zou ontmoeten, de beruchte cultuurshock zou ervaren, me uiteindelijk behoorlijk thuis zou gaan voelen in Mpunga en zulke prachtige omgevingen zou ontdekken in de weekenden en op Zanzibar. Het zien van de armoede in Malawi was niet altijd makkelijk, maar tegelijkertijd hebben we geleerd dat armoede niet altijd samen hoeft te gaan met een ongelukkig leven. En dat er ook gevallen zijn waarin dat wel zo is en het het vreemd voelt om de mensen in Mpunga "achter te laten" en zelf richting het welvarende Amsterdam te gaan, hoeft nog niet te betekenen dat we ons daar schuldig over hoeven te voelen. Ik heb in ieder geval niet mijn ogen gesloten voor dit deel van de wereld. Het was mijn doel om de Malawiaanse cultuur te kennen en daarbij mijn steentje bijgedragen. Dat voelt in ieder geval als gelukt en de afgelopen maand zal ik niet snel vergeten.